بسم الله

سلام دلبند.

امروز اولین روز از هفته هجدهمه. تو 17 هفته ست که با مایی. دیگه آروم آروم داره حضورت پر رنگ و جدی می شه. حتی داری باعث بعضی تغییرات خیلی جدی تو زندگی من و بابایی می شی. گاهی از حضورت می ترسم. نه از حضورت بلکه از بار مسئولیت. دوم بهمن برای اولین بار دیدمت. یه عکس سیاه و سفید. صدای قلبتو شنیدم. حیف که بابایی همراهم نبود که صدای قلب کوچولوتو که مثل یه بچه گنجشک، تند تند می زد بشنوه. سعی کردم با دقت گوش کنم و گوشه دلم ضبطش کنم. برای یادگاری. دکترمون گفت همه چی خوبه. خدا رو شکر، خوش حالم. خدا کنه تا آخرش همه چی خوب باشه.احتمالا تا چند هفته آینده اساس کشی داریم. باید صبور باشی.دوست دارم تحملت زیاد باشه. مثل همه این روزایی که به سختی گذروندیم و با هم ساعت 7 صبح زدیم بیرون و خسته و هلاک شب ساعت 7 برگشتیم خونه.می دونم گلم که خیلی اذیت می شی. حلالم کن. کاش خونه مامان راضی جون نزدیک بود تابه جای محل کار بابایی می رفتیم اونجا و استراحت می کردیم. اما چه کنم جونم که عزیزانم ازم خیلی دورن. بابایی خیلی سعی می کنه بهمون بد نگذره. مواظبمونه.نگرانمونه.اما .....
دعا می کنم تا قبل از به دنیا اومدنت از این شهر بریم. این شهر بدجوری خسته م کرده. خدا کنه تا وقت به دنیا اومدنت ـ ماه قشنگم ـ زندگیمون آروم آروم بشه.بابایی آروم بشه. من و تو هم آروم بشیم.