یا رب
گندمکم سلام.
چندی ست مجال با هم بودنمان آنقدر اندک شده است که حیفم می آید فرصت های با تو بودن را، در کنار این صفحه ی هفتاد رنگ از دست بدهم. حالا هم که اینجا هستم و برایت می نویسم، تو مهربان بی نظیر من به معصومی یک فرشته در کنارم  به خوابی ناز رفته ای  و من همینطور که می نویسم هر از گاهی نیم نگاهی به صورت چون برگ گلت می اندازم و دلم پر می کشد برای آرامش صورت پاک و آسمانی ات.
شیرین ترینم،
نمی دانم حس این روزها را چطور برایت توصیف کنم؟! از کدام صفحه این روزگار که بر ما گذشته است بنویسم که هر لحظه اش برایم تجربه ای ست جدید خواه شیرین خواه تلخ و ملال انگیز.
تو نازنین من، دخترکی وابسته و جدانشدنی بودی که گاه نگرانم می کرد این همه ترست از جدا شدن از من و دروغ چرا گلکم، در آن گوشه کنارهای قلبم شاد بودم از اینکه جز من با هیچ کس آرام نمی گیری.خودخواهی مادرانه ام را ببخش عزیزکم اما گمان می کنم این حس لذتی ست بی انتها برای هر مادر و من هم کم تجربه ترین هستم در این عرصه. با تمام ملالی که برایم داشت به توصیه پدرت تصمیم گرفتم یک بار دیگر ردای مقدس آموزگاری بر تن کنم و به خاطر خودت هم شده ساعاتی از روز را از تو دور شوم تا تو دردانه ام طعم شیرین مستقل شدن را آرام آرام مزه مزه کنی. برایم بی اندازه دشوار بود. یک ماه تمام هر روز با هم به مهد رفتیم و تو آرام آرام راضی شدی که کمی دورتر از من در کنار همسن و سالانت بازی کنی. اولین روز بعد از این یک ماه وقتی به توصیه مدیر مهد تو را به مربی ات سپردم و پا از در بیرون گذاشتم، احساس می کردم بخشی از وجودم را جا گذاشته ام. قرار بود از مهد به مدرسه بروم و به کارهای قبل از شروع سال تحصیلی برسم اما...... باور می کنی بیش تر از چند قدم نتوانستم از مهد فاصله بگیرم؟ تمام کوچه پس کوچه های اطراف مهد را بارها و بارها بالا و پایین رفتم. قلبم از جا کنده می شد از فکر بیش از این دور شدن از تو..... اما مهربان چه کنم رسم روزگار این است...
مهر که آمد دیگر دور شدن از تو ناگزیر بود. باید چند ساعتی را دور از تو بگذرانم به سختی. دلم برای خنده ها و مهربانی هایت یک ذره می شود عطر بهار. لحظه ها را می شمرم تا وقت دیدنت و هر روز زنگ آخر که تمام می شود پر می کشم به سوی تو تا در آغوش بگیرمت و آرام شود تلاطم درونم از این همه طغیان دلتنگی. می دانم که این روزها برای پدر نازنینت هم به سختی می گذرد وقتی صبح ها تو را از آغوشش جدا می کند و به مهد می سپارد، چشمهای معصوم تو دیوانه اش می کند. خدا بابای خوبت را برایمان حفظ کند.(تو قدرشناس کوچکم هم به زیبایی کلمه بابا را بارها و بارها در روز تکرار می کنی و خستگی همه روز را از جان پدر به در می کنی.)
بهار نارنجم!
می دانی این سختی ها چطور حلاوت می شود؟ ان وقت می بینم مستقل از من کفش هایت را می پوشی. لباسهایت را می آوری تا آماده شویم و بیرون برویم.عروسکت را روی ماشین کوچکت سوار می کنی و هلش می دهی. دست من و پدرت را می گیری و به سمت تابت می بری تا سوارت کنیم.کتابهایت را از کمدت بیرون می اوری و باز سر جایشان می گذاری. اینها همه مرا لبریز می کند از شادی که دخترکم کم کم بزرگ می شود ( می دانم که دلم برای تک تک این لحظه ها تنگ خواهد شد.)
از خدا می خواهم این تجربه تازه، تو، پدر مهربانت و مرا در مسیر رسیدن به کمال یاری کند.
راستی ماهکم،
همین هفته پیش یکی از آرزوهایم را برآورده کردی شاخه نبات.  بوسیدن یاد گرفتی و خدای را شاکرم که اولین بار لبهای زیبایت را بر ضریح مبارک آقا اباعبدالله گذاشتی و نخستین بوسه مهربانی را تقدیم دردانه رسول الله کردی. خدا را هزاران هزار بار شکر.
تسنیم مهربانم،
از تیر ماه 90 که قدم بر چشمهای ما گذاشتی هر بار دلتنگ زیارت امام رئوف می شدم تو را واسطه قرار می دادم و هر بار به بهانه تو پاکترینم ما هم به آن آستان مقدس طلبیده می شدیم. این بار هم در کنار ضریح مقدس مولایم اباعبدالله الحسین که چند روز دیگر عازم دیار یار است باز هم تو را واسطه کردم تا مولا دست عطوفتش را بر سرمان بکشد و به پابوس بطلبدمان و می دانم باز هم تو مستجاب الدعوه ای و ان شاءالله به زودی زائر کویش خواهیم شد.
خدایا! الکن است دست و زبانم از سپاس و قدردانی نعمتهای بی نظیری که به ما داده ای. به درگاه با عظمت تو خاضعانه زانو می زنم و تمنا می کنم، عزیزانم را در پناهت حفظ کن.

دخترم در حال لالایی کردن نی نیش. خودش رو فقط مامانم می تونه اینجوری بخوابونه :دی

ورودی خانه بروجردی ها _کاشان
(فعلا دوربین نداریم. چون دوربین نازنینمون در همین خانه مصدومیت جدی پیدا کرد :(... )